Sunuş

Aziz okuyucu,

Türkiye'de eğitim gündemden hiç düşmüyor. Belki de orada düştüğümüz ve orada ayağa kalkacağımız için... Ama bir türlü yolu bulamıyoruz. Saplantılarımız bizi hep çıkmaz sokaklara daldırıyor.

Belki de, zorlu sınavları kazanan gençlerin eğitim için üniversite kapılarında yığıldığı ve polis tarafından yüzgeri edildiği, öğretim üyeleri tarafından fişlendiği, polise teslim edildiği, sınıflardan çıkarıldığı, akademik çabalarının yok farzedildiği, eğitim gündemi, gençleri eğitmemek olan yegâne ülkeyiz. Sebep, gençlerin, inançlarından vazgeçmeden eğitim hayatına devam edebilme talebi... "Bilgiyi verin, ama kişiliğimizi özgürce biçimlendirmeyi bize bırakın" diyen gençler, varıp, "Sizi tornadan geçireceğiz ve tek tip insan haline getireceğiz" diyen bir monopolist karaktere tosluyor. Bu karakter sistem olup, ülke çocuklarını pençesine almak istiyor.

Çocukları anne-babalara bile güvenmeyen bir monopolist karakter bu...

Sistemin eğitim için kabul ettiği gençlerin problemi ise daha başka...

Bilim ne kadar önemli bizim eğitim sistemimiz için?

Ya da bilim mi önemli yoksa belirli ilkeler içinde şartlandırma mı?

Dogmatizm mi egemen eğitim sistemimizde, yoksa eleştirel düşünme yeteneği mi?

Bizim eğitim sistemimizin öngördüğü bir insan modeli var mı? Nasıl bir kişilik oluşmasını ister bizim eğitim sistemimiz?

Bizim eğitim sistemimiz var mı? Yoksa ordan burdan aparılmış yöntemlere göre mi eğitilir çocuklarımız?

Bir istatistik belki tüm bu sorulara cevap veriyor:

75 yılda 67 Millî Eğitim Bakanının varlığı...

Böyle bir ortamda sistem mi olur, eğitim mi diye sormak belki en doğrusu...

Ondan sonra çıksın ortaya, kimlik ve kişilik bunalımı yaşayan milyonlar...

Çıksın, yıllarca okuduğu halde belirli ülkeyi bir adım ileri götürecek bilimsel birikim edinemeyen nesiller...

Türkiye, eğitim alanında bilmem kaçıncı reformu yaşıyor bu yıl... Eviriyoruz, çeviriyoruz, bir türlü reforma benzer bir reform yapamıyoruz. On yıllar, nesillerin heba edilmesiyle geçiyor. Bilim alanında nal topluyoruz, teknoloji alanında sadece tüketiciyiz. Nerde eğitim? Ya da eğitim varsa, bu bilim-teknoloji geriliği niye?

Bu sayımızın kapağı eğitime ayrıldı.

Bu sayımızda eski Millî Eğitim Bakanlarından Hasan Celâl Güzel ve Eski Din Öğretimi Genel Müdürlerinden Halil Hayıt Bey'lerle görüştük. Bir eğitim muhasebesi yaptık. Çıkan sonuç elbet içler acısı...

Arkadaşlarımız eğitimin son durumuna ilişkin rakamlar çıkardılar. O da içler acısı.

Yunus Keleş eğitimin içinde bir insan. Onun bir değerlendirmesi var Türkiye'nin eğitim ortamına ilişkin... Bir dokun bin âh işit türünden...

Bir yanda yılları öğüten, dimağları öğüten, hafızaları öğüten bir sistem- öbür yanda, kıyıcı, yokedici, mevcut başarıları da gözden çıkaran bir ideolojik tavır... Sadece başını örtmüş genç kızlara yönelik amansız kıyıcılık...

Hem kel, hem fodul bir kafa yapısı...

Hangi sistem olursa olsun, sağlıklı bir eğitim düzeni kuramamışsa, onun akıbeti tükeniştir. Acı olanı ise, kendisi ile birlikte toplumun geleceğini de tüketmesidir. Türkiye'de olan budur. Eğitim sistemi, kısır yapısı ile toplumun geleceğini tehdit ediyor.

Bu sayımız, bir çığlıktır. Ya da toplumun çığlığına bir aksi sedadır. Kim duyar, bilinmez. Belki topluma geri dönen bir aksi seda olacaktır bu... Toplum olarak, doğan her çocuğa karşı emanet hassasiyeti uyandıran bir ses olursa ne mutlu... Sonuçta çocuklarımızdan biz sorumluyuz, devletten önce... Onları bize soracaklar devletten önce... Onun için, çocuklarımızı emanet ettiğimiz sistemi de, o sistem içinde görev alan sorumluları da değerlendirmemiz gerekiyor.

Bu sayımız, umarız, böyle bir sorumluluk duygusunun oluşmasına vesile olur.

                                                                            ***

Altınoluk'un hediyeli abone kampanyası, bir heyecan temposu içinde devam ediyor. Bir yandan hediye kitaplarımız okuyucularımıza ulaşıyor, bir yandan okunuyor, bir yandan çevremizde yeni Altınoluk dostları oluşması için çabalar sürüyor. Her şey için teşekkür ediyoruz. Yüreğinizdeki ümitler hep canlı olsun diye dua ediyoruz. Allah'a emanet olunuz.