Allah bizden hep ihlas istiyor. İhlas, malın ve evladın fayda vermeyeceği günde istenen arı ve duru kalbin işidir. O kalp dini sadece Allah’a has kılmaya muvaffak olmuş kalptir. Bizim ihlastan başka kurtuluş yolumuz yoktur. Ne yapsak ne etsek, ne
Allah Teâlâ’nın Bakara sûresi 125. âyette Hz. İbrahim ve Hz. İsmail’e verdiği “Evimi tertemiz tutun” emrinde de şöyle bir işârî mana vardır: “Allah’ı zikir ve O’na muhabbet merkezi olan kalplerinizi her türlü masiva ve günah düşüncesinden temiz tutun
Faiz olmadan ekonomik hayat alanında yürüyebilmenin mümkün olamayacağını dile getiren kimseler öncelikle İlâhî otoriteyi sorgulamakla kendilerini büyük bir tehlikeye atmış olurlar. Yanlış her zaman yanlıştır. Yapılması gereken doğruya sarılmak ve bun
Müslümanın dinine olan bağlılığını, Allah ile olan kurbiyetini ve Peygamber ile olan iltisakını kuvvetlendirmediği müddetçe dînî bile olsa zamansız herhangi bir konuyu gündeme getirmek, malayani ile meşgul olmak demektir. Bir
İslam adına ortaya çıkan alimler, sufiler, cemaatler niyetlerini, duruşlarını, ihlaslarını daima muhasebe etmelidir. Acaba biz dine mi hizmet ediyoruz yoksa din mi bize hizmet ediyor? Her daim bu kaygıyı içimizde taşımalıyız. Zira insan bazen ihlas i
Unutmayalım: Dosttan inâyet, düşmandan hıyânet beklenir. Dostlara hâinlik, düşmanlara hâdimlik daha ne kadar sürecek? Osmanlı ve onların torunları olan bizler tesbihin ipi ve imamesini temsil ediyoruz. Bu bir ırkçılık değil, tarihin ve tecrübelerin o
İhlâs sûresinin Kur’ân’ın üçte birine denk olması, mânası üzerinde tefekkür etmekten elde edilen sevap yönüyledir. Bu açıklama ile tasavvuf ehlinin seher vakitlerinde neden İhlâs sûresi üzerinde tefekkür ve tedebbür ettiği daha iyi anlaşılmaktadır.
Bugün sosyal medya ve benzeri mecralarla artık sınırlar kalkmış durumdadır. Hiçbir Müslümanın hatta Müslümanlara önderlik edenlerin gözden kaybolmuş zehabıyla hareket etme lüksleri yoktur. Aksi durumda derste, sohbette veya vaazında öyle söylenmesi g
Muhterem Okuyucular; Âhir zaman günlerindeyiz. Ne diyordu Üstad Necip Fâzıl: “Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak! Haykırsam, kollarımı makas gibi açarak: Durun, durun, bir dünya iniyor tepemizden, Çatırtılar geliyor karanlık kubbemizden, ...
Kapıyı araladım. Çok kalabalık bir grup içeri girdi, ama çıt ses çıkmadı. Geride iki tane sakallı amca kalmış; birisi siyah mest ayakkabısının birisini almış, göğsüne bastırıyor. Diğer tekini de öbür amca almış, hasretle göğsüne bastırıyor. Ben de şa
