Annesinin ölüm haberinden sonra derinden sarsılan ve içine kapanarak kimselerle konuşamaz hâle gelen oğlu şehzade Abdülhamid’i bir akşam odasına çağıran Sultan Abdülmecid, oğluna bir hayli öğüt verdikten sonra hırkasının altına onu alarak Rahime Pere
Nurlu Medîne’den Hâtıralar -7-
Sahi, ben aslında kimin bir tanesi idim? Yoksa sedef içindeki inci tânesi miydim? Neydim ki ben; bir toz zerresi kadar bile değildim! Kimdi, bana kıymet veren? Yüzlercesi içinden beni seçen? Pek çoktu olgunlaşan eşlerim, ama işte telef olup gitmişler
Sanalda kendimizi kaybetmemek için, gerçekte inanç, değer ve ibadet dünyamızı sağlam bir zemine oturtmalıyız. Kendimizi teslim etmek yerine, ne olursa olsun kendimiz kalabileceğimiz bir alan oluşturmalı, kendimizce ve temiz içerikler üretmeli, kaleyi
Muhterem Okuyucularımız; Modern alışkanlıkların insanları bir ağ gibi sarıp sarmaladığı, elini-kolunu, gözünü-gönlünü bağladığı bir dönemde; hangi derdimizi gündem yapacağımıza şaşırıyoruz desek yeridir. Yediğimiz-içtiğimiz gıdaların muhtevasından, ...
Bugün en çok ihtiyacımız olan şey ruh köklerimize geri dönmek ve vahye kulak vermektir. Bu, toplumun her kesiminin saadeti için en etkili ve en kesin sonuç doğuracak yegâne yöntemdir. Gayrısı zaman kaybıdır, emek kaybıdır, can kaybıdır. Can ise bizim
Yakup (a.s.) Yusuf’un sarayında misafir iken, Yusuf’un çocukları gelip önünde durdular. O da onları görmekten son derece mutlu olarak öpüp kokladı. Yusuf (a.s.) babasına Züleyha ile yaşadığı macerayı da anlattı ve bu çocukların Züleyha’dan olduğunu...
Çaylar, kahveler eşliğinde bol muhabbetle kulluk, cihat, tebliğ vb. güzel içerikli konuşmalar ve hayata geçmeyen planlar yerine ayağa kalkıp iş yapmak lazım. Herkes konuşur. Ama konuşanlar değil de az da olsa devamlılıkla hayra devam edenler yol alır
Zühdün nihayeti ve kemali dünya ve ahirette Allah’tan gayrısından alakayı kesmektir. Tasavvuf mektebinde, mürşid elinde kalbini eğitip dünya ve ahireti kalbi dışında tutmaya muktedir olan mümin dünyada da ahirette de hayır ve iyilik üzere, Allah’ın h
Tâiyyetü’l-İlbîrî Şerhi - 6
